Στεκόταν όρθιος δήθεν βλοσυρός και τεντωμένος
πάνω απ’τις σκάλες του Γυμνασίου με τα χέρια πίσω
έτσι ψυχρά κι επιδεικτικά για όσους γελάσει
έτοιμος να σκοτώσει άνθρωπο παρ’ ελπίδα
και παρίστανε τον μπαμπούλα ή τον παντογνώστη
-παρ’ ότι αστοιχείωτος ο καημένος-
με μια σοβαρότητα εμφανώς θεατρική
σαν των καθολικών τ’ αγάλματα ή σαν
μούμια από κερί νομίζοντας ότι «ξεφόρτωνε»
μυαλό «στους αδαείς» ο Χαρτοπαίκτης και
κάπου-κάπου ωρύετο έτσι γενικώς τόσον ήτο βλαξ
επισκοπών ποιος ξεύρει τί εφόσον οι μαθητές
«ταξίδευαν αλλού» και ανυποψίαστος διέκοπτε το πικρόν χαρίεν του ενός εκάστου ανηλίκου
διαρκώς παρεμβαίνων δια της βίας μαινόμενος
έτσι εκ των ουκ άνευ ο παλιάνθρωπος
και για ψύλλου πήδημα. Ρε;
Ύστερα πέθανε ατιμώρητος πλήρης αποδοχών
για το αίμα των παιδιών που υγρό ακόμα
στο χώμα της αυλής κραυγάζει: ΕΚΔΙΚΗΣΗ.
Αστέριος Λούστας & Ταρσή-Μιμή ΛούσταΚώστας Λούστας (1933-2014), «Από την γέφυρα των σχολείων», Φλώρινα 1997, λάδι σε πάνελ, 86×70εκ.